3 deklaracjeza darmo
Szereg dokumentów związanych z zatrudnieniem musi być przechowywany oraz archiwizowany. Przepisy ustalają katalog danych objętych tymi obowiązkami, a także precyzują okres, przez który muszą znajdować się u płatników. Nie wskazują jednak formy w jakiej archiwizacji należy dokonać, a odpowiedzialność w tym zakresie, pod rygorem kary grzywny, przenoszą na sporządzającego dokumentację. Czy dopuszczalne jest zatem elektroniczne prowadzenie dokumentacji kadrowej, płacowej lub podatkowej, związanej z zatrudnieniem?
Obecnie okres archiwizacji dokumentów pracowniczych wynosi 10 lat a w przypadku dokumentacji ZUS - do 10 lat pod warunkiem, że przekazany zostanie do organów ZUS raport informacyjny. Wyłącznie w organach archiwizujących obowiązuje termin 50 letni.
W związku z umową o pracę, pracodawca zobowiązany jest w szczególności do prowadzenia:
Na pracodawców nałożono również obowiązek przechowywania listy płac, karty wynagrodzeń albo innych dowodów, na podstawie których następuje ustalenie podstawy wymiaru emerytury lub renty.
Zgodnie z art. 51u ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, w przypadku postawienia pracodawcy w stan likwidacji lub ogłoszenia jego upadłości, pracodawca wskazuje podmiot prowadzący działalność w dziedzinie przechowywania dokumentacji, któremu zostanie ona przekazana do dalszego przechowywania, zapewniając na ten cel środki finansowe na czas, jaki pozostał do końca 50-letniego okresu przechowywania dokumentacji liczonego:
Do prowadzenia dokumentacji pracowniczej obowiązany jest nie tylko pracodawca, lecz każdy inny płatnik. Zgodnie z art. 125 a ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych płatnik składek musi przechowywać listy płac, karty wynagrodzeń albo inne dowody, na podstawie których następuje ustalenie podstawy wymiaru emerytury lub renty, przez okres 50 lat od dnia zakończenia przez ubezpieczonego pracy u danego płatnika.
Zgodnie z przepisem art. 51u ust. 1 ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach dokumentacja pracownicza powinna być przechowywana przez 50 lat, licząc od dnia zakończenia stosunku pracy u danego pracodawcy, a dokumentacja płacowa - także 50 lat, z tym że licząc od daty jej wytworzenia.
W stosunku do umów cywilnoprawnych na podstawie art. 125a ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych płatnik składek jest zobowiązany przechowywać listy płac, karty wynagrodzeń albo inne dowody, na podstawie których następuje ustalenie podstawy wymiaru emerytury lub renty, przez okres 50 lat od dnia zakończenia przez ubezpieczonego pracy u danego płatnika.
Przechowywanie dokumentacji podatkowej musi się odbywać nie krócej niż do przedawnienia się zobowiązań podatkowych wynikających z opłacanych zaliczek oraz z realizacji funkcji płatnika. W efekcie dokumenty dla celów podatkowych muszą być przechowywane co najmniej przez pełnych 7 lat od daty ich pobrania lub daty wykonania określonej czynności związanej z podatkami. Dotyczy to w szczególności:
Przepisy nie wskazują formy, w jakiej należy przechowywać archiwizowane oraz bieżące dokumenty kadrowe (w tym osobowe) i podatkowe. To pracodawca decyduje, czy dla każdego pracownika założy teczkę imienną i będzie do niej wpinać imienne karty wynagrodzeń za kolejne lata zatrudnienia, czy też będzie przechowywać te dokumenty za każdy rok oddzielnie, gdzie w jednej teczce będą te dokumenty wystawione dla wszystkich pracowników za dany rok.
Niezależnie od przyjętej formy istnieją dokumenty, których archiwizacja w formie elektronicznej nie będzie możliwa bez podstaw prawnych regulujących tę metodę przechowywania. Dotyczy to w szczególności dokumentów podpisanych własnoręcznie przez pracownika bez korzystania z elektronicznej formy udostępniania zatrudniającemu tych oświadczeń (podpisanych np. z wykorzystaniem podpisu czy profilu zaufanego). Skan dokumentu podpisany własnoręcznie nie będzie bowiem równoznaczny formie pisemnej przyjętego dokumentu i nie będzie miał tej samej wagi, co dokument pisemny.
Natomiast przepisy nie zawierają ograniczeń co do elektronicznego przechowywania wszystkich pozostałych dokumentów zatrudniającego. Tworząc elektroniczną teczkę – czy to spraw bieżących, czy to spraw zarchiwizowanych należy pamiętać przede wszystkim o działaniu chroniącym posiadane dane osobowe. Administrator danych jest obowiązany zastosować środki techniczne i organizacyjne zapewniające ochronę przetwarzanych danych osobowych odpowiednią do zagrożeń oraz kategorii danych objętych ochroną, a w szczególności powinien zabezpieczyć dane przed ich udostępnieniem osobom nieupoważnionym, zabraniem przez osobę nieuprawnioną, przetwarzaniem z naruszeniem ustawy oraz zmianą, utratą, uszkodzeniem lub zniszczeniem.
Forma archiwizacji dokumentacji kadrowej i podatkowej ma wpływ na standardy bezpieczeństwa, jakie firma musi spełnić w związku z przechowywaniem danych osobowych zatrudnionych. Nie ma automatycznego obowiązku powoływania w związku z archiwizacją dokumentów administratora bezpieczeństwa informacji. Nie ma również obowiązku rejestracji zbioru danych archiwizowanych w GIODO (RODO) - o ile chodzi wyłącznie o dane przetwarzane w związku z zatrudnieniem, świadczeniem usług na podstawie umów cywilnoprawnych, a także dotyczących osób zrzeszonych lub uczących się w podmiocie posiadającym dane.
W przypadku archiwizacji papierowej lub przechowywania danych pracownioczych lub związanych z innymi zawartymi umowami cywilnoprawnymi, niezbędnym jest co najmniej utworzenie polityki bezpieczeństwa zawierającej w szczególności:
1) wykaz budynków, pomieszczeń lub części pomieszczeń, tworzących obszar, w którym przetwarzane są dane osobowe;
2) wykaz zbiorów danych osobowych wraz ze wskazaniem programów zastosowanych do przetwarzania tych danych;
3) opis struktury zbiorów danych wskazujący zawartość poszczególnych pól informacyjnych i powiązania między nimi;
4) sposób przepływu danych pomiędzy poszczególnymi systemami;
5) określenie środków technicznych i organizacyjnych niezbędnych dla zapewnienia poufności, integralności i rozliczalności przetwarzanych danych.
Archiwizacja danych kadrowych i podatkowych offline – bez dostępu do internetu
Jeżeli przetwarzane dane wprowadzone zostały do komputera niepodłączonego do sieci Internet niezbędne jest również stworzenie instrukcji zarządzania systemem informatycznym służącym do przetwarzania danych osobowych oraz ustalenia poziomu bezpieczeństwa przetwarzania danych osobowych w systemie informatycznym w stopniu co najmniej podstawowym. W takim przypadku:
W przypadku dostępu do sieci online w urządzeniu służącym do gromadzenia/archiwizowania danych stosować należy środki bezpieczeństwa na poziomie podstawowym oraz dodatkowo – podwyższonym i wysokim. Powoduje to, że należy oprócz polityki bezpieczeństwa, instrukcji korzystania z sieci oraz zabezpieczenia zgodnie z zasadami podstawowymi, stosować następujące zabezpieczenia:
Przechowywanie danych w chmurze odbywać się musi na zasadzie zachowania co najmniej najwyższego stopnia zabezpieczenia danych oraz – jeśli inne podmioty mają również dostęp do chmury – na zasadzie powierzenia danych osób zatrudnionych do administrowania. Zgodnie z przepisami o ochronie danych, administrator danych może powierzyć innemu podmiotowi, w drodze umowy zawartej na piśmie, przetwarzanie danych. Podmiot może przetwarzać dane wyłącznie w zakresie i celu przewidzianym w umowie. Jako, że chodzi wyłącznie o powierzenie gromadzenia danych związanych z zatrudnieniem, powierzenie nie wymaga uzyskiwania dodatkowych zgód ze strony zatrudnionych na wykorzystanie takiego podmiotu trzeciego do archiwizacji.